Пасвіўся на лузе бык. Убачыў ён каля рэчкі туман і напужаўся: падумаў, што зямля і вада гараць.
«Пабягу я лепш адгэтуль на край свету!» — парашыў бык.
Задраў хвост і пабег.
Жылі муж і жонка. Доўга не было ў іх дзяцей, а потым, ужо на старасці год, адразу нарадзіліся тры сыны: адзін нарадзіўся ўвечары, другі — у поўнач, трэці — на світанні. І назвалі іх усіх Іванамі: старэйшага — Іван Вячорнік, сярэдняга — Іван Паўночнік, малодшага — Іван Світаннік.
Жыў дзед і баба. І былі ў іх дочкі — дзедава дачка і бабіна дачка. Дзедаву дачку звалі Галя, а бабіну — Юля.
Баба сваю родную дачку песціла, даглядала, а дзедаву ў чорным целе трымала і ўсё шукала прычэпкі, каб са свету яе звесці.
Жылі два браты: адзін бедны, другі багаты. Бедны, паміраючы, сказаў сваім сынам-падлеткам:
— Глядзіце на дзядзьку: што ён будзе рабіць, тое рабіце і вы.
Так сыны і рабілі, як бацька навучыў.
Жылі дзед ды баба. Нічога ў іх з гаспадаркі не было — толькі пеўнік і жаронцы.
Дзіўныя гэта былі жаронцы: паложыць у іх дзед адно зярнятка, пакруціць раз-другі, і цэлая кадушка мукі намелецца!
Добра жылі дзед з бабай самі і пеўніка не крыўдзілі.
Раскаркалася неяк увосень адна варона на сметніку:
— Вы сабе як хочаце,— кажа сяброўкам,— а я не магу тут цэлую зіму мерзнуць. Я не такая дурная варона, як вы!
— А што ж ты думаеш рабіць, разумная? — пытаюцца сяброўкі.
— Палячу за мора: там, кажуць, зімы не бывае.
Жыў сабе на свеце адзін добры чалавек. Было ў яго тры сыны — два разумныя, а трэці Іван-прасцяк. Разумныя пажаніліся; семʼі завялі, а Іван усё на печы ляжыць ды на жалейцы іграе.
Былі ў аднаго чалавека два сыны. Як выраслі яны, бацька сказаў:
— Пара, сыны, за сталую работу брацца. Хто з вас чым хоча заняцца?
Маўчаць сыны — не ведаюць, якую сабе работу выбраць.
— Ну, дык пойдзем, — кажа бацька, — у свет, паходзім, паглядзім, што людзі робяць.
Жыла-была сабе адна мачаха. Была ў яе свая дачка і падчарка. Сваю дачку яна дужа любіла, а падчарку біла-пабівала, на цяжкую работу пасылала.
Прачнулася раз мачаха апоўначы ды піць захацела. І давай падчарку біць-будзіць.
Жылі-былі дзед і баба. І былі ў іх сын і дачка. Памерла матка, памірае ўжо і бацька, а сын пытае:
– Што, тата, нам з сястрою рабіць?