Вужалкі — у беларускай міфалогіі дачкі Вужынага Караля (Гаспадара вужоў).
Згадваюцца на Вілейшчыне.
Маладыя прыгожыя дзяўчаты з доўгiмi распушчанымi валасамi, са змяінымі хвастамі замест ног. Вакол іх заўсёды збіралася безліч вартаўнікоў-змей, таму ніхто з людзей не мог да іх наблізіцца.
Яны вельмi любяць сядзець на старых дрэвах i часаць залатымi грабёнкамi свае цудоўныя валасы. У вужалак шмат залатых упрыгожванняў — бранзалеты, каралі i iншае багацце. Чалавеку не робяць чалавеку ніякай шкоды, але той, хто іх пакрыўдзіць, можа зрабіцца ахвярай незлічоных бедстваў, а ўвесь гоны род можа знікнуць.
Да паловы вужалкі — гэта прыгожыя маладыя дзяўчаты, з доўгімі распушчанымі валасамі. Але замест ног у іх — змяіны хвост. Яны не маюць ніякага адзення, хоць і іхні бацька, Гаспадар вужоў, вельмі багаты. Пад аховай іх бацькі знаходзіцца шмат скарбаў, таму яны не адмаўляюць сабе ў дарагіх аздобах і упрыгожваннях: каралях, бранзалетах, пярсцёнках, завушніцах. Залатыя завушніцы — іх абавязковы атрыбут, менавіта па ім можна адрозніць такую змейку.
Вужалкі звычайна жывуць у лесе ці паблізу вадаёмаў дзе яны сядзяць на старых раскідзістых дрэвах і расчэсваюць залатымі грабеньчыкамі свае даўгія валасы. Бывае, што якая з іх можа згубіць што-небудзь з упрыгожанняў. Лічыцца, калі знойдзеш такую рэч — яна будзе прыносіць шчасце, а таму чалавеку можна не баяцца змяінага ўкусу.
Вакол таго месца, дзе знаходзяцца вужалкі, звычайна кішма кішыць змеямі — гэтак іх бацька, Змяіны кароль, ахоўвае сваіх дачок
Запісана: У. А. Васілевіч.
ВУЖАЛКІ (рус. ужалки) – мифологические существа, дочери Змеиного царя.
Упоминания о вужалках встречаются на Вилейщине.
В своей внешности сочетали антропо- и зооморфные черты: до половины имели вид красивых девушек с длинными распущенными волосами, а вместо ног у них был вроде как змеиный хвост. Обычно они жили в лесу или возле водоемов. Очень любили сидеть на старых расветвленных деревьях и расчесывать золотыми гребнями волосы.
Несмотря на несметные сокровища своего отца (под его охраной находились многочисленные богатства), вужалки совсем не имеют одежд. Однако они не отказывают себе в дорогих украшениях: ожерельях, браслетах, от которых в солнечный день исходит такое сияние, словно само солнце скатилось в лес.
Если какой-нибудь человек найдет украшение, потерянное вужалкой, он станет счастливым и не будет бояться змеиного укуса.
Вужалки не причиняют человеку никакого вреда, но вокруг места их обитания кишмя кишат змеи. Так Змеиный царь охраняет своих дочерей. На возможного обидчика вужалок могут обрушиться всяческие несчастья, которые погубят и его самого, и весь его род.
Записано: У. А. Васілевіч.