Зайздросны дзядзька — «Беларускія народныя казкі».
Жылі два браты: адзін бедны, другі багаты. Бедны, паміраючы, сказаў сваім сынам-падлеткам:
— Глядзіце на дзядзьку: што ён будзе рабіць, тое рабіце і вы.
Так сыны і рабілі, як бацька навучыў.
Добра сталі жыць браты. А дзядзька аж чарнее ад зайздрасці: гэтак, чаго добрага, пляменнічкі стануць багацейшыя за яго!
Пайшоў аднаго разу да дзядзькі меншы брат даведацца, што ён заўтра будзе рабіць. А дзядзька і кажа:
— Буду двор каля хлявоў капаць…
Вярнуўся брат і расказаў старэйшаму, што іх дзядзька збіраецца рабіць.
— Добра, — кажа брат, — будзем і мы двор капаць.
Капнулі браты разоў колькі і знайшлі цудоўны камень — блішчыць, як сонца!
Пакруцілі хлопцы камень у руках — не ведаюць, што гэта такое.
— Занясём яго, бадай, пану, — кажа старэйшы брат. — Можа, ён ведае.
Узяў пан камень і даў хлопцам за яго цэлы воз збажыны.
Зажылі браты яшчэ лепш, чым раней. А дзядзьку яшчэ большая зайздрасць грызе.
— Скажыце, — пытаецца ён у хлопцаў, — чым гэта вы дагадзілі пану, што ён вам гэтулькі збажыны не пашкадаваў?
— А нічым асаблівым, — кажа старэйшы брат. — Даведаліся, што пан вельмі любіць на абед жаб. Ну, налавілі мы іх цэлую торбу ды і прынеслі яму як падарунак. За гэта ён нас і ўзнагародзіў.
Пабег зайздросны дзядзька на балота, налавіў цэлы мех жаб і павалок пану. Прыйшоў і кланяецца:
— Добры дзень, панок!
— Ну, што скажаш, Кузьма? — пытаецца пан.
— Ды вось прынёс пану гасцінец.
— Які гасцінец?
— Такі, як пляменнікі прыносілі. Хачу таксама мець ад пана ўзнагароду.
Развязаў Кузьма мех і высыпаў на панскі стол свой гасцінец…
Пан так і падскочыў разам з крэслам.
— Ах ты, нягоднік! — закрычаў ён. — Дык ты з мяне жартаваць надумаўся? Гэй, слугі! На стайню яго!
Схапілі панскія слугі прагнага дзядзьку, пацягнулі на стайню ды так яго ўзнагародзілі, што ён ледзьве ачухаўся.
Источник: https://be.wikisource.org