Быў сабе дзед з бабаю. Была ў дзеда дачка і ў бабы дачка. Баба сваю дачку надта песціла, а з падчаркі збыткавалася. Сваю дачку — па фэстах, кірмашах, вяселлях — усюдачкі вадзіла. А дзедавай — са свіной скуры зрабіла кажушок, ды тая ў ім у хаце ў цёмглі і сядзела.
Жылі дзед і баба. І быў у іх сынок. Ды такі малы, што з-пад шапкі не відаць. Не большы за кулак. Так дзед з бабай яго і звалі: сынок з кулачок.
Паехаў аднойчы дзед араць, а бабе сказаў, каб згатавала абед ды прынесла яму на поле.
Ішоў воўк з-пад Міра, сустрэў Змітрака, той Змітрок быў кравец. Ішоў ён з палкаю, што раней мералі, як што пашыць. Воўк кажа:
— Зміцер-Змітрок, я цябе з’ем.
А Змітрок адказвае:
— З’ясі дык з’ясі, але перад смерцю дай я табе змераю камізэльку.
Жылі сабе дзед ды баба. Бедна жылі. Вядома, старыя: ні рабіць, ні зарабіць не могуць. Толькі тое і мелі, што нажабруюць.
Дачакаліся яны вясны. Людзі сеяць пачалі. Вось баба і кажа дзеду:
Жылі-былі ў адным лесе лісіца і заяц. Жылі яны адзін каля другога блізка. Прыйшла восень, стала холадна, уздумалі яны сабе хаткі збудаваць. Вось лісіца узвяла сабе хатку са сняжку, а заяц — з пяску.
Жыў дзед з бабай, і не было ў іх дзяцей. Неяк дзеду саснілася, што пайшоў ён у лес, назбіраў яек птушыных і вывеў дзяцей сабе. Расказаў ён сон бабе, а баба так яму сказала:
Было ў аднаго чалавека тры сыны. Два разумныя, а трэці — дурань. Захварэў іх бацька моцна і выжыць ужо не спадзяваўся. Перад смерцю раздзяліў ён сваю гаспадарку папалам двум разумным сынам. Дурань, бачачы, што яго бацька нічым не надзяліў, стаў тужыць і плакаць.
Пайшоў казёл з казой у арэхі – казёл шчыпле, каза есць. Нашчыпалі тры мяхі, а чацвёрты – шалухі!
– Каза-каза, хадзем дадому!
– Не, не пайду!
Няма казы з арэхамі, няма казы з калёнымі.
Быў сабе каваль, а ў яго былі тры сыны. Адзін шавец, другі кравец, а трэці — каваль. Доўга яны ўжо жылі, а ніколі не бачылі гора. Вось і пайшлі шукаць ды пытацца: што гэта за гора такое?
Жыў-быў сабе Іван Прыўкрасны, сірата няшчасны, і служыў ён па князях, па панах і па ўсіх багатырах. Не меў ён сабе ні адзення багатага, ні слова добрага. Наняўся ён да князя Ладыміра, кіеўскага самадзержца мнагалітасцівага.