Бугай на болоті — Легенды Беларусі.
Вытэ чулы, як птушка на болоті плачэ? Гэто ны птушка, то Марысіна душа.
Ніколы люды бідно жылы, уміралы часто. Як бувало умрэ чоловік або жунка, остануть діты сіротамы, куды ім подітысь? У мэі матыра сэмэро діток було, а осталось оно двое.
А ў дядыны то й ныгодного. От, вдова з вдоўцом і зыйдуцца. Разом і ў роботі спраўній і ў однуй хаті тыплій.
Однэ біда, діты звэдяны чужыі, дай ны ладяцца, оно тоўчуть однэ одного. Выйшло гэтак, шо пожынылыся одны. У ёго було дві дочкі і ў ейі одна. Бабына дочка хвайнынька, роботяшча, усё ў ейі до ладу. Ранэнько ўстанэ, у хаті прыбырэ, у полі усэ поробыть, а ласкова панночка, шо ўжэ гэтакіі і ны найдэш.
От і почалы дідовых дочок корыты, казаты, шо бабына дочка ліпша. Знэнавіділы за гэтэ воны ейі, надумалы збавытыся.
От пошлы воны одного разу на грудок, на Дворышча. А дорога до Дворышча чырыз болото. Кое-дэ купкамы лоза ростэ, а так страшно іты по болоті. Бувае, провалышся, то й утопытысь можна. Дочкі дідовы старшы булы, зналы дэ трэба ходыты, а бабыну дівчыну повылы дэ траско, кажуть: “Іды пэрша, ты лёгчыша, а мы за тобою”. Оно ступыла Марыся, так пуд рукі і ўгразла. Молыть, просыть коб помоглы. А тыі стоять, оно посміхаюцца. Бачать ужэ по шыю дівчыну затягло. Дай узялы, шэ й голлем закідалы. От ужэ і чуты Марысю ны стало. Поўтыкалы діўкі.
Зайшлы на грудок, коло Зайчыка, ягуд набралы. Пуд вэчур додому прыйшлы.
— А дэ ж Марыся? — пытають у іх, — вытэ ж разом з дому пошлы.
— То ж вона шэ ў обід од нас пошла, полінылась ягоды збыраты.
От ўжэ й нуч, ныма Марысі. Побігла бідна маты шукаты. По болоту быжыть, аж чуе бэто хто клычэ: “Мамо, мамо, поможы….” Чорна вода очы застылае, тяжка купа сэрцэ прытынае. Станэ маты, прыслухаецца – ныц ны чуе. Станэ йты, зноў ніхто клычэ… Бігала-бігала сэрдэшна, шукала дытя свое, нэ выдыржало матырынэ сэрцэ, з грудэй вырвалося, дай полытіло птушкою.
От з того часу і пэрэклыкаюцца Марыся з матырою своею. Як почуеш іх плач, тіло тэрпнэ од жалю.
Здзітава – РАДЗІМА МІЛАЯ! «Здзітаўская сярэдняя школа»