Жылі сабе дзед ды баба. Бедна жылі. Вядома, старыя: ні рабіць, ні зарабіць не могуць. Толькі тое і мелі, што нажабруюць.
Дачакаліся яны вясны. Людзі сеяць пачалі. Вось баба і кажа дзеду:
Жылі-былі ў адным лесе лісіца і заяц. Жылі яны адзін каля другога блізка. Прыйшла восень, стала холадна, уздумалі яны сабе хаткі збудаваць. Вось лісіца узвяла сабе хатку са сняжку, а заяц — з пяску.
Жыў дзед з бабай, і не было ў іх дзяцей. Неяк дзеду саснілася, што пайшоў ён у лес, назбіраў яек птушыных і вывеў дзяцей сабе. Расказаў ён сон бабе, а баба так яму сказала:
Было ў аднаго чалавека тры сыны. Два разумныя, а трэці — дурань. Захварэў іх бацька моцна і выжыць ужо не спадзяваўся. Перад смерцю раздзяліў ён сваю гаспадарку папалам двум разумным сынам. Дурань, бачачы, што яго бацька нічым не надзяліў, стаў тужыць і плакаць.
Пайшоў казёл з казой у арэхі – казёл шчыпле, каза есць. Нашчыпалі тры мяхі, а чацвёрты – шалухі!
– Каза-каза, хадзем дадому!
– Не, не пайду!
Няма казы з арэхамі, няма казы з калёнымі.
Быў сабе каваль, а ў яго былі тры сыны. Адзін шавец, другі кравец, а трэці — каваль. Доўга яны ўжо жылі, а ніколі не бачылі гора. Вось і пайшлі шукаць ды пытацца: што гэта за гора такое?
Жыў-быў сабе Іван Прыўкрасны, сірата няшчасны, і служыў ён па князях, па панах і па ўсіх багатырах. Не меў ён сабе ні адзення багатага, ні слова добрага. Наняўся ён да князя Ладыміра, кіеўскага самадзержца мнагалітасцівага.
Жыў сабе цар у якімсьці гасударстве, у якімсьці царстве, і быў у яго сын, Іван Іванавіч — царэвіч. Цар яго не пускаў нікуды гадоў да васемнаццаці, каб не заглядаўся ні на што, не балаваўся. А сын ужо давай прасіцца:
— Бацюхна родны, пусціце свету пабачыць.
Даўно тое было — яшчэ як сам Бог па зямлі хадзіў. Аддаў Бог увесь свет Іллі і Пятру. Але, ведама, дзе два паны, там ніколі ладу няма. Як адзін думае, што трэба дождж пасылаць, то другі абавязкова захоча наадварот — пагоду. Плачуць хмары, не ведаюць, што рабіць, каго слухацца.
Жыў сабе дзед з бабай. І была ў іх дачка. Кажа дзед бабе:
— А што, баба, прымем мы зяця да дачкі?
А баба кажа:
— Прымем