Жылі два браты: адзін бедны, другі багаты. Бедны, паміраючы, сказаў сваім сынам-падлеткам:
— Глядзіце на дзядзьку: што ён будзе рабіць, тое рабіце і вы.
Так сыны і рабілі, як бацька навучыў.
Жылі дзед ды баба. Нічога ў іх з гаспадаркі не было — толькі пеўнік і жаронцы.
Дзіўныя гэта былі жаронцы: паложыць у іх дзед адно зярнятка, пакруціць раз-другі, і цэлая кадушка мукі намелецца!
Добра жылі дзед з бабай самі і пеўніка не крыўдзілі.
Раскаркалася неяк увосень адна варона на сметніку:
— Вы сабе як хочаце,— кажа сяброўкам,— а я не магу тут цэлую зіму мерзнуць. Я не такая дурная варона, як вы!
— А што ж ты думаеш рабіць, разумная? — пытаюцца сяброўкі.
— Палячу за мора: там, кажуць, зімы не бывае.
Жыў сабе на свеце адзін добры чалавек. Было ў яго тры сыны — два разумныя, а трэці Іван-прасцяк. Разумныя пажаніліся; семʼі завялі, а Іван усё на печы ляжыць ды на жалейцы іграе.
Былі ў аднаго чалавека два сыны. Як выраслі яны, бацька сказаў:
— Пара, сыны, за сталую работу брацца. Хто з вас чым хоча заняцца?
Маўчаць сыны — не ведаюць, якую сабе работу выбраць.
— Ну, дык пойдзем, — кажа бацька, — у свет, паходзім, паглядзім, што людзі робяць.
Жыла-была сабе адна мачаха. Была ў яе свая дачка і падчарка. Сваю дачку яна дужа любіла, а падчарку біла-пабівала, на цяжкую работу пасылала.
Прачнулася раз мачаха апоўначы ды піць захацела. І давай падчарку біць-будзіць.
Жылі-былі дзед і баба. І былі ў іх сын і дачка. Памерла матка, памірае ўжо і бацька, а сын пытае:
– Што, тата, нам з сястрою рабіць?
Быў сабе дзед з бабаю. Была ў дзеда дачка і ў бабы дачка. Баба сваю дачку надта песціла, а з падчаркі збыткавалася. Сваю дачку — па фэстах, кірмашах, вяселлях — усюдачкі вадзіла. А дзедавай — са свіной скуры зрабіла кажушок, ды тая ў ім у хаце ў цёмглі і сядзела.
Жылі дзед і баба. І быў у іх сынок. Ды такі малы, што з-пад шапкі не відаць. Не большы за кулак. Так дзед з бабай яго і звалі: сынок з кулачок.
Паехаў аднойчы дзед араць, а бабе сказаў, каб згатавала абед ды прынесла яму на поле.
Ішоў воўк з-пад Міра, сустрэў Змітрака, той Змітрок быў кравец. Ішоў ён з палкаю, што раней мералі, як што пашыць. Воўк кажа:
— Зміцер-Змітрок, я цябе з’ем.
А Змітрок адказвае:
— З’ясі дык з’ясі, але перад смерцю дай я табе змераю камізэльку.