Касіў мужык сена. Прыносіць яму жонка абед. Паглядзела на пакошу і кажа:
— Вось жа скасіў, як выстрыг!
Мужык пакруціў галавою:
— Не выстрыг, а выгаліў. Ці ж не бачыш: ніводнай травінкі не пакінуў.
Здарылася ў адным краі вялікая бяда: наляцеў аднекуль дзевяцігаловы змей Цуда-Юда і ўхапіў з неба сонца з месяцам… Бядуюць людзі, плачуць: і цёмна без сонца, і холадна.
Жыў дзед з бабаю. Нарадзіўся ў іх сын. Пайшоў дзед да папа, каб сына перахрысціў, імя даў, а той і гаварыць не хоча: грошай у дзеда няма, дык якая можа быць гаворка! Так і застаўся дзедаў сын без імені.
Былі ў бацькі два сыны. Выраслі яны, як дубы, а бацьку ўсё няма палёгкі.
Пасвілі ў адной вёсцы авечак два пастухі — Дзямʼян і Раман. Абодва немаладыя ўжо.
Жылі ў адной вёсцы сляпы, глухі і бязногі.
Пачалася ў тым краі вайна. Людзі пабралі сваё дабро ды падаліся ў лес ад вайны хавацца.
Сляпы чуе, што статак рыкае на вуліцы, калёсы грукацяць на грэблі, людзі крычаць ды некуды бягуць, але нічога не бачыць, што робіцца.
Служыў у аднаго пана ляснік. Добра служыў, вераю і праўдаю, як кажуць. Пан гэта бачыў. Расчуліўся ён аднаго разу і кажа лесніку:
— Люблю я цябе, мой верны слуга. І буду за гэта трымаць я цябе і карміць да самай тваёй смерці.
Жылі тры браты: два разумныя, а трэці — дурань. Разумныя працавалі, вялі гаспадарку, а дурань да работы не меў ахвоты: ляжаў на печы, выграваў плечы.
Служыў салдат Іванька дваццаць пяць гадоў, выслужыў сіні білет і пайшоў дадому. І меў ён пры сабе толькі тры капейкі грошай. А быў гэты салдат добры па натуры: апошнім падзеліцца.
Вось ідзе ён, ідзе, ляціць насустрач жучок.
— Добры дзень, салдат!
— Добры дзень, жучок!
— Дзе служыў, салдацік? — На ўсім свеце, — адказаў салдат. Пападдзі здалося: на тым свеце. — Ну, як там, служывенькі, на тым свеце, — зацікавілася яна.