Blog

Прадаў цыган каня на рынку ды ішоў дадому, у свой цыганскі табар. Дзень быў халодны, ветраны. Так і працінае цыгана навылёт.

Едзе па дарозе барадаты балагол. Цыган да яго:

— Падвязі, баця.

— Далёка?

Цыган сказаў.

— А колькі за фурманку дасі?

— Дваццаць капеек.

— Не, — матае галавою балагол. — Мала. Давай рубля. У вас, цыганоў, грошай многа.

Таргаваліся, таргаваліся, сышліся на паўрублі.

— Толькі грошы наперад, — дамаўляецца балагол. — А то скруціш потым. Я вас, цыганоў, ведаю.

Даў яму цыган паўрубля і сеў на воз. Праехаў трохі, яшчэ халадней яму стала, як было.

— Гэй, баця, — кажа цыган, — вярні мне грыўню, я на грыўню прабягу з вярсту, а то зусім замёрз.

— Не, — кажа балагол. — Дагаварыліся — і справе канец. А хочаш прабегчы, то бяжы сабе на здароўе. Мне ўсё роўна, што з табою ехаць, што без цябе.

Не хочацца цыгану дарэмна бегчы: грошы ж за ўсю дарогу заплаціў. Праехаў ён яшчэ трохі ды зноў да вазака:

— То вярні хоць дзясятку.

— Не, не вярну.

Сядзіць цыган на возе, мерзне. Ужо як корч здубянеў. Зубамі ляскае.

— Вярні, баця, хоць капейку, — просіць цыган.

— Не. Дагавор даражэй за грошы.

Так і не спусціў скупы балагол цыгану ні капейкі. А скупы цыган так і не злез з воза да самага канца дарогі.

Прывёз яго балагол у табар і спіхнуў з воза, як калоду, бо сам цыган ужо і на нагах не стаяў.